Onze Keesje is niet dom. (Soms lijkt dat wel zo, want het tempo zit er niet altijd in en dan kijkt ze ook nog eens alsof ze niet tot tien kan tellen, maar schijn bedriegt!). Keesje doet namelijk regelmatig moeilijke denk-spelletjes. En daar wordt ze niet alleen heel slim van, maar ook nog eens heel moe én het is gewoon leuk om samen te doen. 

 

We pakken regelmatig de snuffelmat, we verstoppen daar lekkere snoepjes in die Keesje dan mag gaan zoeken of we gooien haar ontbijtje in het gras. Want Keesje is nog maar een beginner. Ze moet dan lekker werken voor haar eten, ze heeft plezier en haar IQ gaat met de dag omhoog! Echt waar!

 

Nou zit Keesje nog maar net op de kleuterschool, dus we doen nog niet te moeilijk natuurlijk. Maar er zijn zoveel leuke hersenwerkjes te bedenken van makkelijk naar moeilijk, waarbij de honden én hun neus kunnen gebruiken én hun hersentjes kunnen laten ratelen. 

 

 

Met WC-rollen, eierdozen, yoghurt bakjes , een opgerolde handdoek, een oude spijkerbroek heb je al snel een heel leuk hersenwerkje. Naast het snuffelen (geur) stimuleer je bij de hond ook het voelen en het ruiken. Eigenlijk een sensopatisch spel voor honden. (Bedenk zelf maar eens wat je allemaal voelt als je bijvoorbeeld een appeltaart bakt en wat dat met je doet: de bloem pakken en het papier of karton voelen, je handen in de ingrediënten om een deegbal te kneden (rauw eitje langs je vingers glibbert!!), je handen onder de kraan weer afwassen met zeep, je handen afdrogen aan een handdoek …. ). Zo voelt dan dan ook voor de honden als ze in aanraking komen met verschillende materialen. 

 

Wat heel belangrijk is, is dat je weer heel goed kijkt hoe jouw hond reageert op verschillende spelletjes. Het kan zijn dat hij gefrustreerd raakt als het te moeilijk is. Het samen doen is belangrijk. Zo kan je hem begeleiden en helpen en vertellen hoe het moet. En een makkelijker spel aanbieden als het nog een stapje te lastig is. 

 

Wees je er ook van bewust dat sommige spelletjes spanning en/of frustratie met zich mee kan brengen. Zeg dan niks, geef je hond even de tijd en de ruimte en laat je hond op zijn eigen tempo alles lekker onderzoeken. Je beloont natuurlijk wel voor elke poging die hij doet. Begeleiden mag natuurlijk wel.  Doe dit met een lege (stuur)hand. Door de hond het op eigen initiatief te laten doen zal zijn zelfvertrouwen groeien. 

 

Dit is direct ook een perfecte gelegenheid om jouw hond te observeren en te kijken wat hij allemaal met zijn lichaam zegt. Want tijdens dit soort spelletjes is dat heel veel. En het geeft jou de kans om te leren hoe jouw hond in elkaar zit en wat hij wel of niet leuk vindt om te doen. Of wat hij spannend vindt. Jullie samenwerking wordt beter, je band wordt sterker en dit zal dus ook zijn uitwerking hebben in andere situaties buitenshuis. Het leukste is nog dat het geschikt is voor honden van alle leeftijden!

 

Al met al dus heel veel voordelen om te starten met hersenwerkjes. Mijn Keesje en ook haar stiefzusjes zijn er in ieder geval gek op. 

Alhoewel Keesje heel schattig lijkt, is Keesje een echte HR-hond. Oftewel: een HOOG RISICO-hond. Ondanks haar pluizige pruikje en haar schattige snuitje is ze gevaarlijk, want ze is een HOND. 

 

“Het karakter van de Leonberger”: ik quote uit magazine ‘Onze Hond’ “In het verleden fungeerde de Leonberger nogal eens als waakhond op boerderijen en landgoederen. Tegenwoordig is zijn belangrijkste taak die van gezinshond en huisvriend van de familie. Dat wil echter niet zeggen dat de Leonberger het waken is verleerd, want hij bewaakt nog steeds trouw het huis van zijn familie. Dat doet hij overigens op een bedachtzame, rustige manier. Hij slaat aan als het nodig is, zal zeker op zijn strepen blijven staan en als het nodig is, ook daadwerkelijk ingrijpen, maar is geen overdreven herrieschopper. Voor een enigszins intelligente inbreker zal dat meer dan genoeg zijn om zijn breekijzer op een ander huis uit te gaan proberen”. Een erfbewaker dus. Behalve kleine Kees dan! Die begroet iedereen die binnenkomt met een blije staart en een dikke lik, maar goed, ze is dan ook nog heel klein en dat telt niet. 

 

En natuurlijk overdrijf ik als ik zeg dat Keesje gevaarlijk is. Er zit wèl een kern van waarheid in. Want hoe je ook je best doet om van Keesje een gezellige, sociale hond te maken, het neemt niet weg dat ‘erfbewaken’ diep in haar genen zit. Even de tuin of het huis in wandelen zou bij ons echt een dingetje kunnen zijn. Ik ben in ieder geval heel voorzichtig, want je weet het gewoon nooit. Overigens ga ik me niet mengen in de discussie die nu aan de gang is over HR-honden, omdat de specialisten daar veel meer over weten. Woensdag a.s. is er trouwens een leuke lezing over: https://pawfive.nl/workshops/hoog-risico-honden-en-verantwoord-eigenaarschap. Ik houd het voor nu in deze blog bij de gewone huishond.

 

Alles begint bij de eigenaar. Voor welk ras heb je gekozen? En waarom? En weet je eigenlijk wel welke ras specifieke eigenschappen jouw hond heeft? En wat betekent dat dan precies? Voor zuivere rassen weet je het meestal wel. Maar heb je een hondje uit het buitenland, dan wordt het al wat moeilijker. Als puppy zijn ze lief, snoezig en zien ze er 'oh zo schattig' uit, maar ja, met 1,5 à 2 jaar beginnen de genen te kriebelen en verandert het gedrag. Opeens kan er bijvoorbeeld niemand meer bij je binnenkomen, want deze zoentoet (zoals mij collega Joost en specialist in HR-honden ze altijd noemt) voelt zich verantwoordelijk om zijn gezin te beschermen en neemt zijn taak heel serieus. Want ja… dat is nou net waar deze hond al eeuwenlang ‘voor gemaakt is’. Voor vele puppy-eigenaren een verrassing en opeens toch wel even een serieus dingetje. 

 

Als tweede punt stip ik met vette letters ‘hondentaal’ aan. Belangrijk! Begrijp jij niet wat je hond je zegt, dan ontstaat er miscommunicatie met soms minder leuke gevolgen. Recht door zee gezegd: als jij niet ziet dat je hond NEE zegt en dit stapelt zich op, dan kan het gebeuren dat jouw hond op een gegeven moment niets anders meer aan hondentaal kan laten zien dan bijten. En dan heb ik het echt niet over de HR-honden, maar over de hele gewone huishond: de labrador, de teckel, de labradoodle en ga nog maar even door. Met 150.000 bijtincidenten per jaar, waarvan de meeste in huiselijke kring door de normale huishond, zal je toch je verantwoordelijkheid moeten nemen als hondeneigenaar. Het is echt belangrijk dat je je hond leert lezen en hem kunt beschermen tegen alles wat hem stress oplevert, zodat het niet zover kan komen. 

 

Als laatste: het opbouwen van een band met je hond is eigenlijk de basis van het goed functioneren tussen beide partijen. Respectvol samenwerken, elkaar leren begrijpen. Je hond vertellen wat je van hem wilt (dat heet ook wel: trainen of oefenen van alles wat je op je hondenschooltje leert), geduldig zijn en heel vaak tot 10 tellen. Het klinkt allemaal heel logisch, maar in de praktijk valt dat niet altijd mee. Het opvoeden van een pup is gewoon niet makkelijk. En heb je het druk met werk en/ of en gezin is dit een hele klus. Hoe leuk ze ook zijn, soms kan je ze wel achter het behang plakken. Het is het gewoon VEEL. Je moet ook nog eens heel consequent zijn. Nou … doe dat maar eens met meerdere mensen in huis. En laten we eerlijk zijn, ‘consequent zijn’ hangt ook van je eigen dag af. De ene dag heb je er gewoon meer zin in dan de andere. Tenminste zo werkt het bij mij wel. 

 

Rekening houdend met alle bovenstaande punten is een hond opvoeden die zich met al zijn eigen eigenaardigheden, eigenschappen en afkomst niet zomaar wat. En als je bedenkt dat een hond nooit wat fout dan doen (want dat vind ik) dan is de conclusie simpel: wij als eigenaar zullen onze verantwoordelijkheid moeten nemen ten aanzien van onze honden. Niet alleen als je een HR-hond hebt, maar met elke hond. 

 

Keesje moppert wel eens op mij. Soms als ze bijvoorbeeld spannende dingen ziet of als ze schrikt van iets op straat. Dan baalt ze ervan dat ik niet beter heb opgelet om haar te begeleiden.  En ze heeft nog gelijk ook. Ik zeg haar dan dat ze helemaal gelijk heeft. Dat snapt ze en ik krijg een kus van haar. We doen het samen. Want dat is waar het allemaal om gaat: verantwoord en respectvol samenwerken.

 

Een paar keer per week spelen Keesje en ik ‘Beauty Salonnetje’. En dat is even echt haar momentje. Zodra de houten pollepel - ingesmeerd met pindakaas of leverworst - tevoorschijn komt dan weet ze het al: het is weer tijd voor mijn pedicure, huidverbeterende massages en ontharingsbehandeling. JOEHOE!

 

Natuurlijk moet ik wel even het juiste moment kiezen. Je blijft wel een Leonbergr hé (en dan ook nog eens puppy), zelfstandigheid en dus zelf beslissen staat wel voorop. Als Keesje het druk heeft dan heeft ze er geen zin in. Ik pik net díe momenten dat ze lekker rustig is en in de relax modus. Voor degene die kinderen hebben, het is net zoiets …. als ze lekker aan te spelen zijn ga je ook niet vragen om ‘nageltjes te knippen’. Dan weet je bij voorbaat al dat je ‘NEEEEEE’ als antwoord krijgt of het wordt janken. Timing is dus belangrijk. Kies het moment dat je succes hebt. Dat geldt trouwens wat mij betreft voor alles wat je aan een hond vraagt in de aanleerfase/ puberfase. Kansloze acties liggen meestal aan jezelf. Tenzij het echt een noodsituatie is natuurlijk. Dan is het gewoon ingrijpen en jammer dan als dat even niet helemaal ‘arbo-technisch’ lekker gaat.

 

Dus een paar keer per week haal ik de pollepel tevoorschijn samen met de beautycase van Kees en ga ik aan de slag. We borstelen wat, oefen alvast met het knippen van de haren aan haar voetjes. Dat haar zit er nog niet, maar we doen alvast alsof. Ook haar broek(je) en het haar achter haar horen krijgen extra aandacht. Dit alvast voor later, want daar zitten straks de meeste klitten. En mevrouwtje ligt dan op haar rug met haar pollepel te genieten. Heerlijk vindt ze het. 

 

Tandjes kijken blijven we ook oefenen. Daar heeft ze nog steeds een grote hekel aan. Je zou haar hoofd eens moeten zien… hoogst geïrriteerd! Soms draagt ze een T-shirt. Als dit bijvoorbeeld een keer nodig is na een wond of operatie, dan heb je grote kans dat ze daarvan later geen extra stress krijgt, omdat ze dat dan al gewend is. Ik denk dat ik dat trouwens ook maar eens met schoentjes ga proberen. Van de week zag ik een hond lopen die er eentje aan had. Hij had in het glas getrapt. Ideaal, zo kon hij toch wandelen zonder dat de wond vies werd.

 

Wat trouwens heel leuk is om te doen is een leuke soort challenge DO MORE WITH YOUR DOG. Elke dag krijg je dan een opdracht om met jouw pup uit te voeren. Het doel is om op een leuke manier jouw pup te socialiseren. Je kunt je opgeven via hello@pawsofpride.nl.

 

Namens Keesje in de Beauty Salon … ze kan het iedereen aanbevelen. Het is ook nog eens heerlijke ontspanning voor jezelf trouwens. Een massage geven aan je hondje zorgt ervoor dat er endorfines vrijkomen die zorgen voor een gelukkig gevoel. Zowel bij jou als bij je hond. Als je jouw hond masseert dan komt er bij jou als mens ook oxytocine vrij, wat zorgt voor een ontspannen gevoel. Nou, wat wil je nog meer! 

Keesje zit al een tijdje op Snap Chat. En daar is ze zo blij mee! Alle nieuwtjes van vrienden die ze heeft in de buurt houdt ze bij. Soms vindt ze het spannend en vraagt ze aan me of het veilig is -keurig opgevoegd hondje- en soms zie ik dat ze er echt heel blij van wordt. Maar het grootste voordeel van haar manier van Social Media is dat ze er heel veel van leert.

 

Ze snuffelt namelijk heel veel. Kijk, wij als mensen houden onze oren en ogen goed open om te weten wat er allemaal om ons heen gebeurt. Maar honden doen echt bijna alles met hun neus. Logisch ook, want een hond ruikt 100.000 keer beter dan wij. Dus bij elke wandeling krijgt een hond echt heel veel informatie binnen. Ze merkt dus precies wie of wat er langs is gelopen. En dat betekent dus ook weer dat dit emoties met zich mee brengt bij Keesje: ‘het leuke meisjespoedeltje van de buren - oh, net loops geweest’!, ‘getver, die engerd van de overkant – gelukkig was dat even geleden, moet er niet aan denken dat ik die tegenkom’, ‘ahhh, schattig er is een puppy langsgelopen’, brrrrr, een heel raar luchtje – zeker van een egel’. Nou en zo kan je nog wel even doorgaan. 

 

Je kunt je voorstellen dat als honden heel erg gericht zijn op de wereld ontdekken met hun neus dat ze heel veel missen als wij ze niet rustig hun gang laten gaan. Het kan zelfs lijden tot onrustig gedrag, onzekerheid en frustratie. Wij (…. en ja ook ik!!!... ) zijn af en toe zo ongeduldig en gehaast, dat we geneigd zijn om tijdens de wandeling van onze hond (en dan bedoel ik DE WANDELING VAN ONZE HOND en dus niet die van ons) ze mee te trekken als het naar ons idee niet snel genoeg gaat. Waarom zouden we dat doen? Omdat we zelf in ons hoofd hebben dat ze moeten lopen en niet mogen snuffelen? Als je er over nadenkt is dat natuurlijk echt heel raar. En zeker als je je beseft dat hun hele wereld letterlijk bestaat uit informatie verzamelen, leren, ontdekken, via snuffelen. 

 

Keesje vindt het heerlijk om te scharrelen en te snuffelen. En ik geniet daar ook zo van om te zien wat en hoe ze dat doet. En dan vraag ik me af wat er in haar omgaat. Soms laat ik haar de route bepalen, gewoon om haar zelfverzekerder te laten worden. Ze kan dan kiezen of ze links of rechts wil en waarschijnlijk bepaalt haar neus dat. Het heeft ook voordelen om puppy’s (en alle leeftijden natuurlijk ook) te laten snuffelen. Ze worden er lekker moe van. Nou en dan zal ik niet de enige zijn die dat een groot voordeel vindt met een pup in huis!

 

Dus Keesje mag zo lang als zij wil op Snap Chat, FaceBook, YouTube, TikTok, geen schermtijd, geen restricties, geen slotjes op verboden sites onder de 16…. Maarrrrr… als mama haar geduld verliest dan gaan we naar huis… grapje. 

 

Link YouTube: How do dogs "see" with their noses? - Alexandra Horowitz

 

Keesje gaat naar gym les. Een paar keer per week doen we kleine oefeningetjes om haar lichaam en ook haar hersentjes te prikkelen. En dat is heel goed voor zowel haar fysieke ontwikkeling als haar zelfvertrouwen. 

 

Lichamelijk is het echt zo grappig om te zien. Haar snelgroeiende lijfje (bijna 2 kilo in de week) kan het soms allemaal niet bijbenen. Soms valt ze om als ze een voorvoetje optilt of vergeet ze haar voeten goed neer te zetten en zitten ze alle vier in de knoop. Het hangt allemaal nog zo los aan elkaar. Haar optillen is ook lachen… het is net een lange slappe pop van inmiddels bijna 25 kilo. En meegeven ‘ho maar’! 

 

Mentaal heeft ze ook nog wel wat stappen te maken. Van de week hoorde ik een diepe donkere grom van binnen in haar keel (ze vond iets spannend en werd er onzeker van) naar een kindje die een zomerhoedje droeg. Dat vond ze zo raar. Elke keer zie ik weer hoe het socialiseren en habitueren van je hondje zóóóó belangrijk is. (Lees ook: https://www.doggo.nl/artikelen/opvoeding-van-een-hond/socialisatie-en-habituatie/). Natuurlijk leer je dit uit en lees je dit in de boeken, maar om het zelf weer met eigen ogen te zien en mee te maken is voor mij zo mooi. En het verbaast me dus ook elke keer weer wat Keesje dan spannend vindt. Ik had dit ‘zomerhoedjes- dingetje' bijvoorbeeld niet verwacht. 

 

Door met Keesje puppy gym te doen werk ik aan lichaamsbesef, motoriek én (naast socialisatie en habituatie) ook aan zelfvertrouwen. Het zijn de voorbereidende oefeningen op Balans en Coördinatie. Een manier van trainen met je hond waarbij je ook als begeleider nog eens extra op de feiten wordt gedrukt dat samenwerken heel belangrijk is. Daarnaast bepaalt de hond zelf of hij de oefening doet of niet = zelfvertrouwen stimuleren. En daarom houd ik zo van op deze manier werken met je hond. 

 

Van de week hebben we het ‘recht liggen’ geoefend, ook wel de ‘sfinx houding’ genoemd. En Keesje heeft ook heel erg haar best gedaan om voorvoeten op een (plat) target te zetten. En haar achtervoeten. Dat was super moeilijk!!! Wat ze leuk vindt is de oefening ‘staan’ (want dan krijg je lekker veel voertjes), de tunnel en het mikadospel. Daarbij laat je je pup heel rustig door een hele berg stokken lopen die op de grond liggen. Ze moet dan haar voeten heel bewust neerzetten. Elke week gaan we een stapje verder. 

 

Wat ik nog van Keesje moest vertellen is dat ze zelf ook een oefening had bedacht waar ze heel trots op is: ze kan op een randje zitten van de bank met haar billen en dan met haar voorvoeten op de grond! Echt knap Keesje!!!!

 

Volgende week gaan we het hebben over het voorbereiden op vuurwerk voor de komende periode, dus houd mijn blog in de gaten! 

 

PS. Van Huubje, een trouwen lezer, kreeg ik de tip om onderstaande regel toe te voegen onderaan mijn blogs en dat doe ik dan ook braaf. Bij deze:

 

Mocht je vragen over een bepaald onderwerp of training hebben of wil je meer informatie, dan mag je me natuurlijk altijd een bericht sturen (info@kemelingdogs.nl). 

 

Keesje is aan het wisselen. Haar voortandjes zijn eruit. En oh, oh, oh, wat is dit schattig om te zien. En oh, oh, oh het puppy bijten was al een dingetje, maar nu is echt het hek van de dam. Ze bijt aan alles wat ze tegenkomt. Topic nummer 1 bij alle cursisten… ‘help mijn puppy bijt’ !!!

 

Keesje kan er wel wat van, van dat bijten. Vanaf de eerste dag gebruikte ze haar uber snoezige ‘bekkie’ om de hele wereld mee te ontdekken. En dan bedoel ik echt de HELE wereld. Wij (de mensen) vinden dit echt op z’n zachts uitgedrukt ‘heel vervelend’: gaten in je kleding en krassen in je armen (en dan heb ik het nog niet eens over alle kinderarmpjes en -beentjes), hoeken afgeknabbeld van tafels, kasten, kleden, deurposten, plinten, muren. 

 

Voor honden echte noodzaak om te leren omgaan met ‘hun tandjes’. Want dat is de hele reden waarom ze deze behoefte hebben. Ze moeten leren hoe ze in de toekomst met hun grote volwassen honden tanden en spierkracht onder andere in de kaken omgaan. Niet alleen om te eten, maar ook hoe om te gaan met andere honden. Bijten is dus LEREN!

 

Voorkomen zal je het niet, maar door je bewust te zijn van onderstaande punten voorkom je wel voor jezelf heel veel frustratie. 

 

Dus:

1. rustig blijven (adem in, adem uit) – vooral niet boos of gefrustreerd worden en zeker niet straffen!
2. zorgen dat ze het niet kunnen doen (hekjes, bench, management)
3. alternatieven geven waarop ze wel die scherpe tanden mogen uitproberen en oefenen (botjes, kluifjes, een kong)
4. rustige spelletjes spelen met speelgoed en lang genoeg waardoor ze niet makkelijk in je handen kunnen bijten

 

En:

1. let op met kinderen
2. leer de bijtrem aan (hier kom ik zo nog even op terug)
3. geef ze genoeg rust (bijten kan voortkomen uit vermoeidheid of te veel prikkels)

 

En dat kost tijd, energie en investering van ons als mensen. En dat komt in ons drukke leven nou vaak even net niet uit. Dit is bij ons thuis niet anders …. Heel irritant als die kaakjes weer iets te pakken hebben wat kapot kan gaan net op het moment dat jij even met wat anders bezig bent. Of even een moment voor jezelf, yoga op de grond of zoiets….. ondoenlijk met honden om je heen en vooral met bijtgrage Kees die gelijk in je oren en broek hangt. En Keesje heeft werkelijk geen idee hè. Die is gewoon lekker bezig met haar ontwikkeling. Dat is heel normaal op haar leeftijd. En ja hoor.... net als ik dit opschrijf hoor ik haar tandjes aan de kast…. Grrrrr. Dus ik sta nu even op om wat anders aan haar te geven dan de kast, die ik zo weer helemaal opnieuw kan gaan schilderen. Bedankt Keesje (en mijn fout, want ik zat niet op te letten). Ik vis een van mijn 10 soorten kauw botjes uit haar speelgoedmand, want je blijft in de winkel kopen en hopen dat dit dan WEL echt datgene is dat ze lekker vindt om op te bijten en eindelijk eens van mijn spullen afblijft.

 

De bijtrem*, wat is dat dan? Dit is eigenlijk je hond leren dat er een consequentie zit aan te hard bijten. (Net zoals ze onderling doen als ze nog in het nest zitten met broers en zussen. Bijt je te hard, dan krijg je  een snauw, gil of grom van een andere hond en dan houdt het spelen op). Dus even een voorbeeld: Keesje even opletten: ‘als jij dus te hard bijt, dan roep ik heel hard AU en loop weg en ik blijf dit steeds herhalen totdat het bijten minder hard wordt. En dat doe ik, totdat je zachtjes je tanden leert gebruiken. Afleren wil ik het niet. Want als je het straks echt een keer nodig hebt (misschien tegenover een andere hond bijvoorbeeld), dan ben je straks vergeten hoe het moet en weet je het niet meer juist te doseren. Want je bent en blijft wel een hond’. 

 

Mijn conclusie: puppy bijten is echt een heel gedoe en vaak vreselijk irritant. Trek je het even niet, maak een ommetje of ga in bad, tel tot tien en begin dan vrolijk weer opnieuw. OOK DEZE FASE GAAT VOORBIJ!

 

 

PS. Is het bijten echt buiten proporties en voor jouw gevoel niet normaal, vraag dan een (gedrags)deskundige om raad. 

 

*Bron: Een hondenleven lang fysiek en mentaal in balans – Deel 1: Elke pup een goede start. In dit boek wordt o.a. het afleren van bijten bij puppy’s besproken. De 4-delige serie Een hondenleven lang fysiek en mentaal in balans wordt geschreven door dierenosteopaat Martine Burgers en hondentrainer/etholoog Sam Turner.

 

Keesje doet in haar vrije tijd allemaal leuke dingen. Ze mag dan helemaal doen waar ze zelf zin in heeft. En dat is belangrijk, om ook haar eigen honden-talenten te ontdekken en ontwikkelen. Op school leert ze alle dingen die wij als mensen vinden dat ze moet kunnen. En dat is echt heel moeilijk. Stel je eens voor…. je zal maar mens zijn en je moet je opeens als een hond gedragen. Dat is nogal wat!

 

Waar Keesje bijvoorbeeld echt heel erg goed in is en erg graag doet is graven! Ze heeft in de tuin een enorme diepe kuil gemaakt, samen met haar BFF Holly. Ze hebben zoveel plezier samen en doordat ze nu deze kuil hebben, graaft ze tenminste geen andere gaten meer in te tuin. En daar worden wij als honden-ouders heel blij van. 

 

En vorige week heeft ze met 50 andere Leonbergers een zwem-date. gehad bij het Erkemederhondenstrand. Dat was echt lachen. En mevrouwtje stapt gewoon voor de eerste keer het water in en zwemt ‘hupseKeesje’ zo weg. Echt heel erg mooi om te zien. Ze was zichtbaar trots op zichzelf. 

 

Klauteren en apenkooien op de tuinstoelen vindt ze ook te gek! Gelukkig zijn de stoelen en de kussens oud, dus het mag. En het goed voor haar ontwikkeling. Op- en afstappen om diepte te leren inschatten en te oefenen. Pootjes goed neerzetten en lopen diverse ondergronden. En als je dan een of twee keer op en neer bent gegaan, dan is het echt even tijd om languit in de stoel een tukje te doen. Want we willen natuurlijk niet te moe worden!

 

Oh, en Keesje is ook model. De directeur van Sir B. Dogswear was helemaal weg van haar looks, vroeg of ze model wilde zijn en ze zij direct JA! Keesje draagt op de foto de mooie roze baby halsband met bloem, kwastje en haar naam erop. Alle halsbanden zijn handgemaakt en kunnen helemaal aangepast worden aan jouw wensen. Ben je nieuwsgierig? Neem dan een kijkje op de site: www.sirb-dogwear.com. 

 

En last but not least… Keesje houdt van snoepen en eten. Zoals je inmiddels weet gaat over het algemeen ‘slow Sue’ niet zo snel. Behalve als het etenstijd is of wanneer ze de snoeppotdeksel hoort. Dan staat ze met haar neusje vooraan. En we geven haar geen ongelijk. Kijk, er zijn een paar hoogtepunten op de dag van de hond en één daarvan is eten. En dat weten wij en daar maken we ook elke dag een feestje van. 

 

Over feestjes gesproken. Afgelopen week was haar grote zus Poppy jarig. En als er iemand bij ons jarig is, dan hebben we CHEESEBURGERFEEST! We bakken dan voor ons allemaal echte, originele Amerikaanse cheeseburgers, met alles erop en eraan en tijdens het zingen voor de jarige krijgen ze elk hun burgertje., Ze kon het gewoon niet geloven! Zo leuk!

 

Verder heeft ze ook nog best veel hobby's: botjes kluiven, bijten (in armen, benen, broeken), veel slapen, sokken pikken, hoekjes van kasten en tafels knabbelen, snuffelen, aan kleden trekken, meerijden achter in de auto, ijsje eten, winkelen, kussens slopen, planten uit de tuin trekken, schoenen verstoppen, hockey kijken, in het bos wandelen, op een terrasje zitten, naar de manege, Wotsit pesten, takken naar binnen slepen, knuffelen en kusjes geven. Je ziet, onze Kees heeft veel interesses en verveelt zich in ieder geval niet als ze vrij is. 

Keesje gaat naar school. Dat wil zeggen, naar de peuterschool. Want ondanks dat ze groot is (ze weegt al 18,5 kilo) is ze nog maar 14 weken. Dus… rustig aan en in Jip en Janneke taal leg ik alles wat ze nog gaat leren aan haar uit. 

 

Als je ‘strak aan de voet’-oefeningen wilt, dan ben ik niet de juiste persoon, daar ben ik heel duidelijk en eerlijk in. Voor mij is het belangrijk een band met je hond te krijgen vanuit wederzijds begrip, vertrouwen en respect. Natuurlijk start ik altijd direct met de eerste stapjes wandelen aan de slappe lijn, het hier komen en ‘de parkeerstand’, zoals we het noemen op de hondenschool. En, zoals ik al zei, op een speelse manier en niet te vergeten: MET VEEL PLEZIER en LIEFDE!

 

Elk succesje vieren we met dikke GOEDZO en een beloning, een JEAHHHH!! of een dikke knuffel en steek ik 5 veren in haar bibs. Daar komt bij: een hele berg geduld van mijzelf en genietmomenten. Het is zo gaaf om te zien hoe trots ze is als ze iets laat zien wat ze kan of als ze heel erg haar best doet om het te leren. 

 

Vanaf het begin af aan heb ik haar thuis, gewoon als het uitkwam, met me mee laten lopen en dat beloont! En dan op zo’n manier dat ze er echt lol in had. Soms doe ik het dan met riem, soms zonder. En dit dan langzaamaan ook op straat (met riem natuurlijk). Het is geen wilde trekker, dus dat scheelt wel. Maar het tempo erin houden is ook een kunst. Ze wordt door ons ook wel ‘Slow Sue from Kalamazoo’ wordt genoemd. En dat is niet voor niks. Ze heeft even de tijd nodig om zichzelf aan te slingeren. Dat zal wel te maken hebben met dat ze een Leonberger is. (Eerst even nadenken of het echt wel nuttig is om je energie aan te verspillen en dat vind ik geweldig. I LOVE Leo’s!!!). (Ik kan me voorstellen dat als je herders gewend bent, de irritatiefactor wat omhoog schiet op dat soort momenten). Maar goed, ze doet het allemaal gewoon op haar manier en op haar tempo. Helemaal OK!

 

En ‘hier komen’ kan ze ook echt heel goed! Elke keer als ze komt dan regent het voertjes. Nou daar is Keesje wel voor te porren. Dat houden we erin, want over een paar maanden kan het heel anders zijn…puber, HELP! In het bos blijft ze dichtbij me (omdat ze het nu nog wel een beetje spannend vindt allemaal). Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van door haar ook daarvoor weer te prijzen. Dan krijg ik een dikke natte neus tegen mijn benen als bevestiging en dan smelt ik. Dat doe ik wel heel vaak op een dag…smelten…., want ik ben heel verliefd op mijn Keesje. Bijvoorbeeld nu als ik deze blog schrijf. Ze heeft er al een paar uur opzitten vandaag en is moe naar de gang gelopen om op de koude tegels een tukje te doen. En als ze dan slaapt, dan hoor ik al die lieve baby geluidjes. En dan springt mijn hart open. 

 

In de parkeerstand is Keesje het allerbeste. Liggend leren met een kluif! Wat wil je nog meer. Helemaal haar ding. En het is ook een echte win-win. Ik denk dat is door Kees de favoriete oefening is én die van haar mensenmoeder ook: ijs, thee, bitterballen, nog meer thee, wijntje en ‘repeat’. 

 

Aan rapportjes doe ik niet, want welk cijfer geef je nou voor wat? Voor het goed uitvoeren van een oefening of het juist goed je best doen en blijven proberen als puppy? Ik vind dat iedereen die geniet van zijn hond, wil leren wat zijn hond nodig heeft én waarvan de hond heel blij is om bij zijn begeleider te zijn een dikke 10+ verdient. En ja, basiskennis, zoals wandelen aan de slappe lijn, het hier komen en een hond die prikkels kan weerstaan zijn noodzakelijk om het leven van beide partijen een beetje aangenaam te maken. Alle andere dingen zijn mooi meegenomen afhankelijk van welke hond je hebt en wat je als begeleider zelf belangrijk vindt.

 

Voor nu welterusten namens Keesje, op naar een nieuwe week vol met spannende dingen om te onderzoeken.

Deze week heeft Kees weer heel veel geleerd. En ondanks dat kleine Kees best stoer is en zich niet snel gek laat maken vindt ze sommige dingen nog heel erg spannend. Het is zo mooi om te zien hoe elk individu een eigen ontwikkelen doormaakt. Broers en zussen uit het nest zijn veel brutaler. Keesje bekijkt het liefste alles eerst eens even op haar gemak. Liefst tussen de benen door (steunzoekend) van haar mensenmoeder. 

 

En dat is helemaal ok. Ik merk dat door het 'haar in haar eigen tempo' te laten onderzoeken, ze daarna lekker zelfverzekerd rondstapt. En dat is zo gaaf om te zien. Zoals van de week bijvoorbeeld. We liepen een stukje in het bos en opeens kwam daar een hond aan. Nou heeft ze echt veel verschillende honden gezien, bij de fokker en bij ons thuis en zo… maar blijkbaar was dit de eerste keer zo echt ‘los in het bos’. En dat vond ze zó spannend. En dat verbaasde mij weer. Ik had dat niet van haar verwacht. 

 

Natuurlijk heb ik bij de begeleider van deze hond even gecheckt of dit een aardige hond voor pupjes was. Want ik moet er niet aan denken dat bij de eerste de beste ontmoeting ze een nare ervaring heeft. Wist je trouwens dat niet elke hond puppy’s leuk vindt? Er zijn honden die echt lelijk doen. Of heel erg wild of lomp. En dat is voor sommige mensen verrassend, omdat je dat niet zou verwachten. Houd dus altijd de lichaamstaal van jouw pup en van de andere hond in de gaten. 

 

Zie je dat jouw pup het erg moeilijk vindt, of zelfs eng, dan haal je hem direct uit de situatie. Jáááá …. ook als de andere hondeneigenaar vindt ‘dat het gewoon moet kunnen en dat ze het zelf moeten uitzoeken’. Ja doei! Of nog een leukere opmerking: ‘de mijne doet niks hoor!’. Als jij het niet vertrouwt, pak je je pupje op en loop je weg. 

 

Maar dat zat bij ons allemaal helemaal goed. Na wat gesnuffel ontdooide Keesje en had ze een mooie eerste ervaring. Een paar dagen later ben ik met haar naar De Soesterduinen geweest. Daar aan de rand waar het mulle zand begint zijn we samen gaan zitten en hebben we op afstand naar allerlei hondjes gekeken. En dat was goed en ook zo leuk om te doen. Op de weg terug kwamen we nog wat andere honden tegen en ook dat was allemaal rustig en gezellig. Weer een paar positieve ervaringen voor Keesje! 

 

Inmiddels ontmoeten we regelmatig nieuwe honden en voelt ze zich steeds meer op haar gemak. Ik ben trots op mijn Keesje!

Wat genieten we samen! Ik kan wel blijven kijken naar dat vreselijke schattige, wollige, snoezige beertje met haar pluishaartjes, haar veel te lange oren en die kleine kraaloogjes. En dat vindt ze ook van mij! Zo lijkt het in ieder geval. Als ik langsloop kan ze het niet meer houden van geluk en bijt ze in mijn blote benen. We zijn verliefd!! (voor de nieuwkomers met puppy’ s onder ons: dit is natuurlijk een grapje – ze heeft gewoon heel irritant puppybijtgedrag).

 

Bijna elke ochtend vroeg voor het ontbijt gaan we samen naar buiten. Dan laat ik haar beetje bij beetje de omgeving ontdekken. En daar is ze zo druk mee. Elke grasspriet, bloem of elk dingetje bestudeert en besnuffelt ze. En daar kan ik zo van genieten. Je ziet die hersentjes draaien, dan valt het kwartje, haar hoofd gaat dan omhoog en scharrelt ze weer verder.  Ver komen we niet en dat is ook helemaal niet de bedoeling. Onderweg doet ze een plasje of hoopje (hoop ik dan) en vraag ik een keer de oefening ‘kijk eens’. Maar niet te vaak, want ik wacht liever tot ze zelf naar me kijkt en dat beloon ik. 

 

Tussen het snuffelen en scharrelen door oefenen we ook het ‘wandelen met een slappe lijn’. Gewoon een paar stapje, totdat ze weer iets anders ziet wat nieuw is. Voor mij is dit echt een feestje. Haar observeren en kijken wat ze doet. En hoe ze reageert op bijvoorbeeld fietsers of brommers die langskomen. Omdat het nog vroeg is, is het prima te behappen qua prikkels voor haar. 

 

De afgelopen weken zijn we ook naar andere plekken geweest samen. In de auto in haar bench vond ze best wel spannend de eerste week. Omdat ik haar steeds korte stukjes meeneem is dat nu geen probleem meer. Zoals gisteren bijvoorbeeld. We zijn even samen naar de Praxis geweest. Dat is een ideale winkel om te oefenen: 1. In en uit de auto. Ze moet wachten en rustig zijn voordat ik de deur van de bench opendoe. 2. Samen wandelend de winkel in door de schuifdeuren. 3. Nieuwe geuren en dingen onderzoeken in de winkel. 4. Samen kijken naar mensen die voorbij lopen. 5. En de lastigste: ‘aahhhhh mag ik je puppy aaien- mensen’ en dan toch nee zeggen en uitleggen waarom dan niet. En soms zeg ik ook wel eens ja… 6. Er zijn daar weinig ‘lastige mensen’. De meesten zijn klussers die even snel een schroef komen halen en geen interesse hebben in puppy’s.

 

Ondanks dat ze al heel veel heeft meegekregen vanuit de socialisatie bij de fokker en het een heel stabiel hondje lijkt vindt ze sommige dingen nog wel echt heel spannend. Laatst was Keesje een beetje stout geweest, want ze had samen met haar handlanger Holly (onze Aussie van iets meer dan een jaar) kuilen gegraven in de tuin. Dus dat was een mooie gelegenheid om samen met haar een hark te gaan kopen in het tuincentrum. Daar in het karretje op een lekker zacht kleedje heeft ze zich niet bewogen. Echt griezelig vond ze het. Best apart, omdat we dit met de fokker en het hele nest al een aantal keer hadden gedaan. Ik heb haar onderweg een kluifje gegeven en dat vond ze fijn. Zo zie je maar dat elke situatie en elk moment weer nieuw is voor een hond. 

 

In de socialisatie periode (eigenlijk heet dit habituatie of overlapt het soms, maar in de volksmond wordt dit allemaal socialisatie genoemd) is het belangrijk dat je ook jezelf niet vergeet! En dus hebben we al diverse keren op een terrasje gezeten. Keesje in de parkeerstand met een kluif onder de tafel en ik ‘zo gelukkig als een kersverse moeder’ met mijn limonade genietend van het ‘gewoon even niks doen’. 

 

Door onder andere deze dingen met elkaar te doen, Keesje en ik, wordt onze band steeds hechter. Voor mij is het echt een moment om even pas op de plaats te maken tussen het werk door en alle tijd te nemen om in haar tempo van haar te genieten. En ik als ‘ongeduldig type’ leer er echt steeds weer van (de bekende spiegel): het kan niet sneller dan dat het gaat! Met andere woorden: het gaat niet sneller dan wat jouw hond aankan. Dus GENIET!

 

Zindelijkheidstraining…. Daar ontkomt echt niemand aan. Je hebt hiervoor nodig: een emmer, een sopje, een borstel, veel handdoeken, een wasmachine en een hele berg met geduld. 

 

En eigenlijk komt het er gewoon op neer dat als je als niet goed oplet, dat je er zo goed als zeker van bent dat je pup in huis een plasje doet. Zindelijkheidstraining heeft dan ook totaal geen betrekking op het trainen van je hond en alles op jou als nieuwe hondenmoeder. De harde waarheid. En daar kom je heel snel achter. De eerste dag had ik al 3 plasjes op het kleed en een heel klein hoopje. En dan had ik nog mazzel.

 

Laatst kwam ik bij een klant van mij die haar kleed in de kamer helemaal had ingepakt met verhuisplastic. Echt een top idee, want tenzij je zoals ik oude kleden hebt liggen, weet je gewoon dat je die na de puppy tijd minimaal een professionele schoonmaakbeurt kan regelen. 

 

Maar goed, het is zomer, dus met de deuren open moet ik zeggen dat ik helemaal niet ontevreden ben. Keesje heeft het na die eerste dag keurig buiten in de tuin gedaan. Zowel haar plasjes als poepjes. Zoals je weet van blog 1 heb ik haar voornamelijk in de tuin gelaten en heb de lat voor haar niet te hoog gelegd. Mijn eerste doel was: buiten de behoeften doen. En dat ging dus goed. Overdag!

 

En dan de nachten. Ik ben altijd zo jaloers op mensen die zeggen: ‘nou, die pup van mij heeft gewoon vanaf de eerste nacht lekker doorgeslapen’ en dan er achteraan: ‘van 22:00 uur tot 07:00 uur’. Nou dit geluk heb ik echt nog nooit gehad. Elke 3 uur sta ik nog steeds naast mijn bed. Keesje slaapt naast me en ik hoor dan ook elke piep. Je kunt de klok erop gelijkzetten, elke 3 uur moet ze. Dus hup, bed uit, Keesje mee, hink stap sprong in het donker over de andere Leo’s die op de grond liggen te slapen om kleine Kees op tijd naar buiten te krijgen. Ik maak het niet te gezellig voor haar, want anders krijg ik haar niet meer terug in bed. Natuurlijk zeg ik buiten ‘plasje doen Keesje’ en sta ik te juichen als ze dat dan doet. En dan dolblij zeggen hoe goed ze het gedaan heeft met twee duimen omhoog (ik mag hopen dat de buren slapen, want die zullen wel denken dat ik niet goed ben)!! Met een hele berg veren in haar hoed gaat Keesje weer onder de arm mee naar binnen. Zelfde weg terug, half struikelend over de twee slapende, snurkende dames (die werkelijk geen spier bewegen). Kleine Kees weer terug in bed en ik ook…. denk ik….niet dus. Het is bijna om te lachen, want elke avond als ik snel weer mijn bed in wil is mijn plek bezet. Opgestaan, plaats vergaan. Onze Aussie Holly ligt dan opgekruld op mijn kussen. En ik overdrijf niet…. echt elke nacht hetzelfde verhaal. Nou is dat niet een heel groot probleem, want die schuif je zo aan de kant. Maar goed, het is elke keer wel een heel gedoe om zelf je bed weer in te komen. En dat dan 2 keer. 

 

Ze zeggen dat dit wel tot 6 maanden kan duren. Ik hoop dat het me bespaard blijft, want na 3 weken begin ik toch wel aardig moe te worden. 

 

Nog even voor alle lezers trouwens die alle tips en trucs willen horen op een rij: je brengt je pup naar buiten na het eten, na het drinken, na het slapen, na het spelen en per direct als je ziet dat hij gaat snuffelen of draaien en/ of rare ‘weggetjes’ gaat lopen in kamer. (Zo noem ik dat altijd). En gaat het mis, dan is dat zo. Je zegt niks tegen je hond. Je haalt met je vrolijkste humeur snel een emmer met sop en rent zo snel als mogelijk naar de plek van de daad om te kijken of er nog iets van je kleed te redden valt. En mooier kan ik het niet maken. 

 

(Elke hond is verschillend en de ene hond wordt sneller zindelijk dan de andere. Mocht het echt niet lukken en plast je hond heel veel in huis, dan zou er ook een medische reden kunnen zijn waarom het niet lukt om zindelijk te worden. Ga dan even naar de dierenarts om hem na te laten kijken).

Het is nogal wat… Je puppy is 8 weken oud en vanuit zijn ‘veilige hondenwereldje met zijn moeder, broers en zusjes’ woont hij van het een op het andere moment in een nieuw huis met nieuwe geuren en vreemde mensen. Als ik er diep over nadenk dan breekt m’n hart altijd een beetje. Maar goed, zo werkt het nou eenmaal. 

 

Als de dag daar is dat de puppen gaan verhuizen brengt de fokker van Keesje de pups altijd zelf naar de mensen toe. Dit is én fijner voor de puppy’s (ze worden dan gebracht door iemand die ze kennen) én daarbij vindt ze het zelf ook leuk om te zien waar haar puppy’s komen te wonen. Ik heb natuurlijk de uren af zitten tellen en ja hoor, daar waren ze dan eindelijk. Anja en baby Keesje. 

 

Omdat het een heerlijke zomerdag was hebben we Keesje eerst in de tuin laten rondlopen en haar op haar eigen tempo alles laten verkennen. Nou, heel veel moeite had ze er niet mee. Als snel scharrelde ze de hele tuin door. Zodra ik merkte dat ze op haar gemak was, heb ik ook (één voor één) de andere honden erbij gelaten. En dat ging buitengewoon goed. Kees was zo ‘vrij’ dat ze al heel snel vrolijk achter de hele roedel aan hobbelde, naar binnen en het hele huis door. Heerlijk om te zien en het was duidelijk dat ze al heel veel had geleerd de eerste 8 weken. 

 

Niet alle puppy’s die ik heb gehad waren hier zo makkelijk in. Soms hebben ze wat langer nodig om aan een nieuwe situatie te wennen. Ik laat ze dan ook in bijna alle situaties graag zelf bepalen wanneer ze klaar zijn voor een nieuwe stap. Als het een week duurt voordat ze bijvoorbeeld van binnen naar buiten durven te gaan, nou dan is dat zo. Ik kom hier zeker nog veel vaker op terug, omdat ik het zo belangrijk vind dat je bij de ontwikkeling van elke hond (welke leeftijd dan ook) kijkt wat jouw hond ‘aankan’.

 

Even nog terug naar de fokker. Want een goede fokker is goud waard. Het begint al bij de moederhond. Hiervoor wil je doorverwijzen naar een artikel* waarin heel mooi wordt uitgelegd waarom een stabiele moederhond zonder stress zo belangrijk is. En ben je op zoek naar een fokker, ga daar dan eerst op bezoek en vraag of je kennis mag maken met de toekomstig moeder. (* https://www.doggo.nl/artikelen/aanschaf-van-een-hond/probleemgedrag-ontstaat-al-baarmoeder/  Mocht je ooit iets willen weten over hondengedrag, kijk dan eens op doggo.nl. Het zijn betrouwbare artikelen van de beste trainers en gedragstherapeuten van Nederland.)

 

Goed terug naar de fokker ….. Als het goed is krijgen de puppen per leeftijdsfase díe aandacht, waardoor het stabiele, vrije en vrolijke puppy’s worden. En ja, het karakter speelt natuurlijk ook een grote rol, maar over het algemeen gezegd is de rol van de fokker cruciaal in het verdere leven van jouw hondje. En dan bij deze even een dikke pluim voor de fokker van Keesje! 

 

De eerste week dat onze Kees bij ons was hebben we eigenlijk niks bijzonders gedaan. We hebben haar laten wennen aan alles bij ons in huis en tuin, aan ons, aan onze honden, aan haar nieuwe slaapplek en wij aan haar. Een plasje mocht ze in de tuin doen. En dat was meer dan genoeg. Geen visite, geen gedoe buiten, gewoon lekker NIKS. Af en toe heb ik wat aandachtsoefeningetjes (KIJK EENS en een TOUCH) gedaan en haar naam geleerd, gezorgd dat ze niet binnen maar buiten haar behoefte deed en dat was het dan wel.  

 

Langzaamaan merkte ik dat het ritme er een beetje in begon te komen. Dat wil zeggen: HAAR ritme. Om 6 uur wordt ze wakker en dan begint de dag van Kees. Ik probeer soms nog wel met een kauwstaafje een half uur te rekken, maar meestal werkt dat niet. Dus ik dacht HA! Wees creatief Maureen! Een mooi moment voor iets nieuws: we gaan de tuin uit en de stoep voor het huis verkennen. Lekker rustig zo vroeg, geen prikkels. Nou, niet dus, want Kees deed geen stap. Zodra ik haar vroeg om mee te gaan, ging ze achter de bloempotten zitten. Een duidelijke NEE dus. (Blijkbaar toch nog te spannend om zelf de tuin uit te gaan). Tja en wat nu… want ik heb net hierboven gezegd dat het beter is om niet te pushen. Dus ik heb haar in mijn armen genomen en we zijn toch samen (ik in mijn pyjama en zo blij dat het zomer is) op de stoep gaan zitten. Keesje op schoot, kijkend naar helemaal NIKS. 

 

En dat werkte, want na een week begon ze te snuffelen en een beetje rond te wandelen. Sindsdien kunnen we nu aan de riem naar buiten kleine wandelingetjes maken. Met klein bedoel ik ‘een-heen-en-weertje’ op de stoep voor het huis. Ik ben ook direct begonnen met de eerste stapjes ‘WANDELEN AAN DE SLAPPE LIJN’. Zo leuk! Tegelijkertijd leert ze haar ochtendplasje buiten te doen en is ze rustiger als we weer thuis zijn. Ik zeg: win-win!

 

Voor de ‘10 minuten wandeling’ later op de dag neem ik haar mee in de auto naar het bosje aan het einde van de straat. Zo went ze aan het autorijden én kan ze even lekker doen wat puppy’s ook nodig hebben: verkennen, loslopen en sprintjes trekken. 

 

En als ze dan eindelijk daarna in slaap is gevallen heb ik even tijd om thee te zetten en deze blog te schrijven.

 

Vandaag schrijf ik mijn allereerste blog ooit! Sinds deze week ben ik namelijk het avontuur aangegaan met mijn eigen hondenschool én hebben wij Leonberger puppy Keesje mogen verwelkomen. Deze combinatie biedt natuurlijk genoeg leuke verhalen, handige tips en grappige anekdotes. 

 

Want hoe leuk is het om naast alle informatie die ik jullie tijdens de lessen op het veld geef, óók mijn ervaringen met mijn eigen Keesje met jullie te delen. Dus, lieve lezer, bereid je voor op tips, tricks en ja… ook ‘oeps, dat had ik beter anders kunnen doen’-momenten. 

 

Als trainer is het voor mij natuurlijk heel makkelijk om tijdens de lessen vanaf de zijlijn jullie de tips mee te geven. En geregeld zie ik dan iemand kijken ‘Hartelijk dank en dat klinkt logisch, maar als ik thuis ben gaat het toch net even anders’.

 

 

Nou geloof me, bij mij dus ook en ik moet ook weer even schakelen. Slapeloze nachten, nieuwe (eet)schema’s, puppybijten, zindelijkheidstraining en natuurlijk het ontdekken van alle ‘’knopjes’’ (zoals ik het altijd noem) van mijn eigen kleine viervoetertje. 

 

Mijn eerste OEPS

 

Daar komt ie dan, mijn eerste OEPS moment. Keesje was nog geen uur bij mij thuis en ik hoor mezelf al zeggen: ‘’Keesje LAAT DAT…’’ (Hoe bedoel je geconditioneerd, Maureen!) 

 

Keesje liep bij ons buiten stoer de tuin te verkennen en begon, zoals puppy’s dat doen, gezellig aan een plant te trekken. Op dat moment hoor ik mezelf dus zeggen: ‘’LAAT DAT Keesje’’. (‘Laat dat’ is in dit geval hetzelfde als nee, uhuh, bah, foei roepen.) Tja… Alsof dat zou werken!

 

Mijn eerste ‘OEPS moment’ dus, want:

• Ten eerste was ze pas net een uurtje binnen. Hoe kom ik erbij om direct al NEE te zeggen tegen zo’n klein pupje dat alleen maar de wereld aan het verkennen is?!
•  Ten tweede kent ze haar naam nog niet eens, laat staan dat ze snapt wat ‘LAAT DAT’ betekent. Als je dit wil gebruiken als commando, moet dat toch eerst op een leuke manier aangeleerd worden. 
• En als laatste, hoe vaak vertel ik mijn cursisten wel niet dat ‘LAAT DAT’ echt verboden is bij puppy’s. (Waarom? Daar kom ik later op terug.)

 

‘LAAT DAT’ zit er bij mij inmiddels wél ‘ingetraind’. Ik heb namelijk ook nog een 1-jarige Australian Shepherd Holly rondlopen, die het al een jaar lang geweldig vindt om alle nieuwe planten uit de potten te trekken… Ik bewaak dan ook mijn laatste drie armoedige overgebleven potten met mijn leven. Dat snap je! Er mag hier veel, maar dit dus écht niet. 

 

Wat had ik beter kunnen doen?

•  Ik had natuurlijk mijn potten even weg kunnen zetten.
• Ik had een hekje om de potten heen kunnen zetten, zodat ze er niet bij kon.
•  Of ik had haar kunnen afleiden met iets anders.

En dus zeg ik: puppy’s doen nooit wat fout. Wij zijn er juist om ze te vertellen wat we wel van onze hondjes willen (in plaats van steeds zeggen wat niet mag). Het komt dus aan op ons management én zorgen dat ze in onze ogen geen stoute dingen kúnnen doen. Opletten dus, hekjes neerzetten, spullen weghalen, bench-training, zelf het goede voorbeeld geven en verder vooral héél veel liefde en knuffels!!